ANHALTIUM

ANHALTIUM

castrum Germaniae in Saxonia superiore fere dirutum, a quo Regio circumiacens dicitur Principatus Anhaltinus. Cuius Urbes praecipuae, Dessavia, Servesta et Bernburgum. Hinc Anhaltinae Familiae nomen, cuius origo ab Ascenazo, ex Iapheti progenie Gen. c. 10. v. 3. et in specie ab Ascaniis, qui relicta Bithyniâ et postea Ascaniâ palude ad Bosphorum, cum Cimbris et Caycis in has oras profecti ad Hercyniam consederint, a nonnullis areessitur. Intermedium ortum solent communiter ab Ursinis Romanis repetere, et quidem ab Ariperto quodam: Alii

ab aliquo Saxone, qui aliquandiu in Italia fuerit commoratus, malunt Ascanios deducere: E cuius posteris Albertus II. Ascaniam restaurâsse et Bernburgum condidisse fertur : Inter huius nepotes Otto VI. pater fuit Alberti, cognomine Ursi seu Pulcbri, qui novus quasi gentis conditor, Principatu Brandenburgicô familiam auxit: Eô nati, Otto, stirpem Brandeburgicam et Bernhardus Saxonicam condidêre. Quorum illius familiâ A. C. 1322. in Iohanne IV. deletâ, Marchia cum Electoratu ab Imperatore Ludovico tamquam feudum vacahs, Anbaltinis et Saxonibus frustra reclamantibus, filio suo Ludovico collata, mde in Lucenbergiam familiam delapsa est: huius vero stirps diuturnior fuit. Bernhardus enim, de Friderico I. Imperatore bene meritus, ab co Saxoniae, Ducatum obtinuit; perque filios, Albertum, ramum Saxonicum, e quo hodierni Principes Lavenburgici descendunt, et Henricos duos, Anbaltinum sevit. Ex his iunior Ascaniam tenuit, quam liberisipsius Henricus Senior patruus eorum eripuit. Hic a Friderico II. creatus Princcps Anbaltinus, stemma continuavit; Pater inter alios Sigfridi, a quo Servestana et Bernhardi, a quo Bernburgica linea ortae sunt. E quibus haec desiit saeculô 15. successore agnatô Georgiô, cuius filio Woldemaro natus Wolgangus A. C. 1566. caelebs decessit: Ernestus vero, VVoldemari frater, Iohannem, Georgium et Ioachimum suscepit, quorum hic Dessaviam, iste hatskerodam, ille Servestam tenuêre. Iohannes, fratribus sine prole defunctis, pater fuit Caroli, Ioachimi Ernesti et Bernardi: e quibus medius, fratrum haeres, unus post plura saecula totius Principatus fuit succeslor. Exstinctus hic A. C. 1586. praeter filias splendidissime elocatas, et filios aliquot sine sobole defunctos, quinque habuit filios, totidem Linearum Auctores. Dessaviensem enim ramum, Iohannes Georgius, Bernburgicum, Christianus, Plaezkensem Augustus; Servestanum Rodolfus et Coethensem, Ludovicus incepêre. Vide in voce Ascania, et de Principibus ac Principatibus praefatis, quemque suô locô. Pfannero, familia haec cum iam dudum Comitatum Ascaniae, Dynastiam Ballenstedti, aliasque ad Hercyniam Silvam Comitum et Dynastarum titulô possedisset, postea Marchiam veterem, sive Soltquellensem ab Henrico II. Imperatore obtinuisse, a Pribislao, Herulorum Rege rursus ei ereptam, at Ottoni Diviti, eâdem prosapiâ prognato, a socero Magno Electore Saxonico, qui eam Pribislao rursus eripuerat, redditam, legitur. Secutis temporibus, tota Marchia Brandeburgica Alberto Urso: Saxonia Bernhardo eius filio, urraque cum dignitate Electorali obtigit, quae tamen ambae in alias familias tranfiêre, ut infra dicemus. Manfêre ditiones, Anbaltini Principatus et Ducatus Saxo-Lavenburgrci nominibus celebres, in Anhaltinos Principes et Duces Saxo-Lavenburgicos, divisae; qui,

quamquam eiusdem gentis, duas in familias etiam titulô invicem distinctas, abiêre; orti a filiis Alberti Bernhardo (cui Albertus Ursus pater fuerat) geniti, Alberto II. Electore Saxoniae et Iohanne Duce Saxo-Lavenburgico. Titulos familiae et gentes eo pettinentes, Angrivariam, Westphaliae quaedam, Ascaniam, Servestam, Bernburgum, Ieveram, et Kniphusiam recenset Tob. Pfannerus l. cit. Primus ex Familiâ hac illustri Anbaltini Principis titulum a Friderico ut dictum accepit Henricus senior, Bernhardi Electoris Saxoniae fil. Alberti Ursi praefati nepos, quo terras Comitum atque Dynastarum titulô hactenus habitas, celsiori et dignô paternâ fortunâ nomine possideret. De reliquis titulis vide hîc passim.